Me djajte piva sot!

Djalli u ngjall brenda meje
U ngjall në forma të makabshme!
I përzura engjëjt, mirësinë e logjikën.
Me paratë e ëndrrës qerasja grupe djajsh.
I harrova ndjenjat, e harrova jetën...
Me djajtë pija, cmendesha me djaj!
Labirinteve të zjarrta të ferrit humba...
Brenda zemres më thërrisnin engjëj
Më luteshin të kthehesha.
E humbur dhe pa shpresë, pa kreneri e mirësi
Bëj engjëjt t`i dëboj!
Shuhet zjarri i ferrit,
Ndalon përcëllimi i shpirtit tim.
Errësirës i strukem në gji
Nga drita e zbehtë e një ëngjëlli që largohet, 
E lemeritur, katastrofën e krijuar shoh
ME DJATE PIVA SOT, ME DJAJTE!
THELLE NEN LEKURE FATUREN GJEJ...!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Melodi pianoje

Duart e tua mbi piano do të ulen lehtas

Si të jesh duke përkëdhelur një të porsalindur…

Trupi yt do të lëkundet për të ndjerë ritmin

E tingujt e pianos ajrin do të sundojnë.

Zemra ime do fillojë vallëzimin,

Mbi det do të eci, rrugë të gjata ëndrrash duke ndërmarrë,

Tingujt do të na afrojnë e larg prej këtu do të na nisin...

Nata,

Shshshttttttt……….

Do të përgjojë tingujt, që ti për mua po krijon...

Mbyllur sytë!

Mbyllur botë!

Mbyllur jetë!                                                       

Shshshttttttt…

Vetëm duart e tua që mbi piano ulen lehtë,

Tingujt që na marrin në fluturim…

Pastaj kur melodia të përfundojë,

Do të marre fund ky ëndërrim...

Trupi yt do të reshti së lëkunduri dhe

Sytë e tu do të ndjekin ritmin dehës të buzëve të mia,

Në errësirë do të kërkohemi

Dhe po në errësirë do të gjehemi...

Ne të dy...

Në derën e madhe të botës është shënuar “CLOSE”

Shshshshttttttt…

Prekjet tona ngjethje do të na shkaktojnë...

Buzët e tua të mijave do t`i këndojnë melodinë,

Që do të zgjasi sa

“Nje puthje...”

Kur jeta ngjyrat humb

Kur jeta ngjyrat humb,

e dëshira për të jetuar nuk duket askund.

Kur syti dritën braktis

e ërresirës së shpirtit turret, e puth

Kur hëna qiellit tretet, hesht, përgjon,

e syri i mbyllur ardhjen e ditës harron

Kur jeta e pakuptimtë gati në robëri

Të varet në zemër e gjakun të pi

Kur gjymtyrët montonisë i shërbejnë

e ëndrrat me kujtimet prekje të ethshme shkëmbejnë

Kur jeta ngjyrat humb

e dëshira për të jetuar nuk duket askund

Unë vdekjes jo nuk do t'i përgjërohem

Do të ngre veten për krahësh

E sërish jetës do t'i bashkohem

Endrrat vetes sërish do ia krijoj

e dashurinë do ta ndjek, do ta dashuroj.

Erresirën do ta ndricoj me flakë të rindezura

jetës një kuptim, një dritë, një ëndërr do t'i dhuroj!

Mos më kërko

Nësë do të më takosh tani,

Të jesh i sigurtë, që do të të mungoj.

Unë nuk jam më unë,

Unë jam një tjetër unë.

Nëse do të kërkosh zemrën time të puthësh,

(Mund të të lëndojë),

Por një përcmim do të marresh prej saj.

Të thash,

Unë nuk jam më unë,

Tani jam një tjetër....

Mos më kërko më kot,

S`ke pse lodhesh

Për të më humbur me dhembje.

Unë jam e humbur tashmë,

Ndërsa ti,

Ti je i harruar.

Sa shumë do të doja

Sa shumë do të doja

Fjalëve t`i falja heshtjen...!

Dhe ta bëja këtë ditë tetori me shi

Të fliste kaq shumë!

Harabeleve që fluturojnë shpejt,

T`i nxirrja ndonjë cicërimë!

Gjetheve që bien heshtur mbi pellgje uji,

T`i dëgjoja fjalët e pikëlluara.

Njerëzve të mbeshtjellë me vetveten,

Që humbur në mendime,

Ecin rrugëve të lagura,

Do të doja t`i dëgjoja mendimet.

Në këtë ditë tetori,

Dua fjalët t`i bëj heshtje

E heshtjen fjalë!

Unë dhe e madhja jetë

Një mëngjes dielli nuk do të lindi,

Bota do të shqetësohet shumë.

Një mëngjes unë nuk do të zgjohem më,

Bota nuk do të dojë t’ia dijë.

Një natë hëna do të buzëqeshi,

Dhe pas saj i gjithë njerëzimi.

Një natë unë do të qaj me klithma,

Askush nuk do të vuaj për mua...

Një pranverë asnjë lule nuk do të celi,

Të dashuruarit do të dëshpërohen.

Një pranverë unë nuk do të jem askund,

Të dashuruarit përsëri do të dashurohen.

Dhe përseri kur një yll do të rreshqasi nëpër qiell,

Njerëzit do të shprehin dëshira.

Por asnjëherë kur një lot të rrëshqasi nëpër faqet e mia,

Njerzimi nuk do të ndiej dhembjen time...!

Duke të pritur

Kaluan miljona shekuj 
Dhe duart e mia ledhatuan miliarda letra
Shtrënguan mijra pendë
Dogja qindra qirinj
Për të vrarë pritjen...

Pritjen.
Atë pritje që më vrau...

Asnjë pikturë s`e zuri vendin e fotografisë sënde të thyer
Asnje tingull s`e zëvendësoi zërin tënd të qetë...
Asnje botë s`është për mua tashmë...

Më duket se pritja ma helmoi zemrën
Poezia rënkon përballe portës
E hap dhe....
Më braktis...

Letrat më mbaruan,
Pendet mu thyen,
Qirinjte klithin të shkrirë...!!!