AGRON  SHELE

                                    IMAZH I RREMË

                                               ROMAN

                                                                          07/08/1999

                                                                                                                                 1

Kap  I

Ishte një nga ato mbrëmjet e freskëta të fillim Parnverës,ku dielli largohej drejt perëndimit të plakur,ndërsa yjet e parë kapeshin fort pas grisë së qiellit.Roni hapi dritaren e dhomës,e cila shikonte nga qendra e qytetit dhe hodhi vështrimin e lodhur tutje,pa asnjë pikësynim.Godina trekatëshe siguronte një pamje të gjerë,gati kontrollonte gjysmën e bulevardit,që në mbrëmje të tilla,gumëzhinte nga zërat e njerëzve.I ndodhte shpesh të qëndronte gjer vonë,meditonte të shkuarën sipas mënyrës së tij,përfytyronte hapat e padukshëm të Suelës,që shkelmonin gjithë ndërgjegjien.Ndikimi i saj ishte shumë i fortë,nuk bënte asnjë përpjekje për t´a larguar,bashkëjetesa me të dukej gati e pashmangshme.Shfaqej e heshtur,nuk fliste asnjë fjalë,mbartëte me vete një trishtim të thellë,fytyrën e mbulonin flokët e gjatë,ndërsa vështrimi depërtues dukej sikur e fajësonte ç´do çast.Ditët e bukura plot ëndrra dhe dritë,humbisnin udhëkryqit të madh,që ndante pakuptimësia e botës çorientuese.Mbrëmja e fundit trokiste gjithmonë zhurmshëm.Gjithçka mbaroi,atje ku dhe nisi. Shkëmbi i madh qëndronte i palëvizur,vazhdonte të priste dhe të përcillte valët.Pjesa e ngushtë e ngritur disa metra mbi det,mbrojtur me fanatizëm nga masivi i gurtë,i krahut lindor,formonte një strehëz të fshehtë.Përpara shtrihej plazhi,i cili merrte një gjerësi të mjaftueshme në të dy krahët .Kishte shkuar herët ,vetëm peligrinazhi i natyrave të ndryshme ujë-tokë,vazhdonte normalisht.Hodhi vështrimin përpara.Shiriti i ndritshëm mbi det tkurrej së bashku me kuqërremtësinë e perëndimit të diellit.Muzgu varej ngadalë,këtë rit përsëriste gjithmonë,mjaftonte që në horizont të largoheshin rrezet e fundit.Yjet e parë nisën të përshndesnin së largu,ashtu të vegjël,të brishtë,shkrepëtinin verdhësinë në trajtë mjegulluese.Deti gulçonte,gjithë masivi i tij fshehte notat më mistike,këngët e zjarrta të dashnorëve,lotët e hidhur të takimeve të ndaluara ,mallin dhe dhimbjen e patreguar.Puhia e lehtë vraponte në gjithë gjatësinë,misioni i caktuar as e lodhte,as e besdiste,kështu kish vepruar gjithmonë dhe gjithmonë do e përsëriste vrapin e çmendur.Hapat e vetmuar kishin lënë gjurmë të thella në ranishten,që  ruante ende ngrohtësinë sipërfaqësore,të mbledhur nga dita e gjatë.U afrua pranë detit.Kurioziteti e nxiti të sodiste me shumë vëmendje hapin më të gjatë të valës,e cila kalonte fare pranë këmbëve.Provoi të merrte një melodi të shkuar,tingëllima e saj në shtresat sipërfaqësore, kumboi mjerueshëm.

“-Ç´po ndodh me mua kështu “

Vetëm kjo pytje ngriti krye në atë çast trazimi,ku shkretia e pa anë dukej se përpinte. Heshtje varri dhe gjatësi valësh të lodhura përmbyllnin si një rreth vicioz,gjithë karakatinën shpërfytyruese të qënies.Kapi një guralec,e shtrëngoi fort për një moment,pastaj e vështroi sikur aty të ishte  mbledhur gjithë fati i tij,dhe e flaku tutje pa mëshirë.Gjithçka dukej se do të mbetej aty.I erdhi të bërtiste në kupë të qiellit,të çirrej si të mundëte,por kjo nuk do përbënte asnjë kuptim.Filloi të ndjente ftohtë.Imagjinata e ngriti trupin e saj në këmbë,e

                                                                                                                                              2

bëri të rendëte njëlloj si dikur,flokët që i donte aq shume dhe i puthte pa pushim,i´a merrte era dhe luante me to.Veshët kumbonin fjalët magjike, premtimin e madh që kish marrë po aty.

                             ”Sikur të kisha 1000 zemra,do t´i jepja të gjitha,

                               por Unë një zemër kam,dhe këtë do t´a jap 1000 herë“

Ç´do gjë ishte rrokullisur së prapi.Në këtë djall vendi kishte provuar puthjen e saj,ndërsa sot  përballej me klithmat çjerrëse të kujtesës rrëqethëse.Dëgjoi një zhurmë të lehtë,më pas njolla e bardhë nisi të zmadhohej dhe shquhej më mirë.Hapi sytë fort,i dukej sikur qe ngritur nga një gjumë i rëndë.Ishte “Ajo”.Duhej të ish çmendur,që vinte gjer atje,dhe për më tepër me karrocë.Shkoi drejt saj.Vështrimi u mbërthye mbi këmbët e ngrira dhe thellë në shpirt ndjeu një dhimbje therëse.

-Suela!Nuk duhej të vij-dhe e shkundi fort nga supet.

-Duhej t´ju përshëndesja.

-Unë vërtet do largohem nga ky qytet,por kjo s´do të thotë ,se gjithçka midis nesh përfundoi.

-Ti nuk je i detyruar,që gjithë jetën tënde t´a kalosh pas karrocës time.

-Mos fol marrëzira.Kjo gjendje është e përkohshme.Ti do shërohesh shpejt.

-Ndodhi ajo,që s´duhej të ndodhte.

-E kuptoj ankthin tënd,por së bashku do e kapërcejmë këtë gjendje.

-Ndihem shumë e lodhur Edi.

-Njeriut në jetë i takon të përballet me shumë probleme,por kjo s´do të thotë,se ato do paracaktojnë fatin e tij.

-Asgjë s´mund të ndryshojë tani.

-Në emër të kujt morali duhet t´i shkatërrojmë ëndrrat tona-foli i nxehur ai.

-Të atij morali që më  dhunoi dhe flaku në mes të rrugës si një leckë pa vlerë,dhe që sot më mban të  ngujuar në këtë karrocë të mallkuar.Ç´farë lumturie pretendon nga një e gjymtuar.

-Ti nuk mund të bëje asgjë.Rëndësi ka,që nga gjithë ajo situatë e rrezikshme, shpëtove në fill.

-Më mirë të kisha vdekur atje,se sa t´a shtyj jetën kështu,për më tepër më duhet të përballem me ndjenjën e inferioritetit.Më duket sikur më shikojnë të gjithë,më përflasin pas shpine,ndoshta u ngjall keqardhje.A e kupton se sa  poshtëruse është! –ngriti zërin në fjalët e fundit ajo.

Ai filloi t´a qetësonte,ndërsa pakuptimësia e veprimeve të saj e çoroditi të tërin.Hoqi xhaketën xhins dhe i´a hodhi krahëve.Në ato momente ajo përpiqej të shfrynte gjithë mllefin e mbledhur,pafuqinë për të ndryshuar atë pjesë të keqe të jetës,e cila e rrëmbeu nga bota e madhe plot dritë dhe e shpërfytyroi gjer në atë pikë,sa sot i duhej të zvarritej rrugëve

pa krye.Faqet e zbehta dhe lotët e nxehtë,shprehnin qartë trishtimin e thellë,që ndjente në

                                                                                                                                          3

shpirt.Ai e shoqëroi gjer tek shtëpia.Para se të largohej,puthi flokët e saj të artë dhe i shtrëngoi fort duart e akullta.

-Do kthehem shpejt.

-Lamtumirë Edi!-tha ajo me gjysëm zëri-dhe me një stërmundim të madh,i dha karrocës përpara.

- Suela-thirri më pas ai.

Vetëm kërcitja e rrotave dhe më pas një shugëllimë e rëndë porte,do të linte pas shijen më të hidhur,do të kriste përfundimisht pafajësinë shpirtërore dhe do të hermetizonte ëndrrat më të bukura.  

                                                                                                                                       4

KAP II

  Pushimet e fundjavës nuk krijonin ndonjë emocion të veçantë tek Edi.Zakonisht pinte ndonjë kafe para hotelit,ose shkonte në zyrë dhe zhytej mes shkresurinave të shumta,që të lehtësonte punën për javën tjetër.Atë ditë shkoi tek lokali i preferuar,u ul në ambientin e jashtëm dhe porositi një makiato.Mendoi të kalonte një pjesë të kohës aty dhe më pas të shkonte në stacion,për të pritur Beson.Përpara lokalit shtrihej trotuari i ngushtë,i cili në këtë fundjavë gjallërohej së tepërmi nga hapat e shumtë të kalimtarëve.Ai qëndronte në tavolinën e tij,hidhte ndonjë vështrim të zbrazët nga rruga kryesore dhe më pas humbiste në mendime të trishta.Një grup vajzash hynë në lokal dhe u ulën përballë.Vështrimi indiferent u gjallërua menjëherë,kur njëra nga vajzat i riktheu emocionet e dikurshme. Qerpikët e gjatë,të cilët shkëlqenin nga rimeli i syve,dhe për më tepër flokët e artë,e  tronditën thellë.Për një moment u përfshi nga një hutim i pazakontë,dhe ashtu i shpërqëndruar,filloi të bënte veprime të pakontrolluara.I dukej sikur Suela kishte zbritur nga një botë e tërë ëndrrash dhe qëndronte përballë tij,me atë pamjen e saj prej stoikeje.Vështimi zhbirues i Edit e vendosi vajzën në siklet ,fillimisht u skuq në fytyrë,më pas u përpoq që t´a kalonte këtë gjendje me mospërfillje.Ai qëndroi dhe pak në atë ambjent,më pas u largua drejt stacionit të autobuzave,duke marrë me vete emocionet e papërsëritshme,që i kishte dhuruar  dita e re.Sheshi i parkimit gumëzhinte nga zhurma e udhëtarëve,i cili në pamje të parë  krijonte përshtypjen e një rrëmuje të madhe.Mes fluksit të njerëzve,arriti të shquante shokun e tij,i cili si gjithmonë karakterizohej nga një natyrë e gjallë dhe plot optimiziëm.

-Ke shumë kohë këtu?-tha Besua –dhe u përshëndet me të.

-Jo! –u përgjigj shkurt ai.

-Me projektin e ri ç´farë bëhet?

-Ç´do gjë sipas parashikimit.

-Në rregull atëherë.Ulemi diku,sepse ndihem shumë i lodhur.

-Shkojmë tek ”Rozenbergu”.Atje ambienti është vërtet shlodhës.

Përshkuan rrugën kryesore duke shkëmbyer biseda të zakonshme,dhe u drejtuan  për tek vendi i caktuar.Ngjitën shkallët në formë spirale.Sa hapën derën e xhamtë,u përfshinë nga një muzikë e qetë.Zunë vend në një kënd dhe bënë porosinë menjëherë.

-Si i´a ke kaluar?-pyeti Besua-dhe e vështroi gjithë kërshëri.

-Gjëra interesante kanë ndodhur.

-Arrite të flisje me Suelën.

-Ti e di,që ajo nuk e hap telefonin,megjithëse nuk eshtë në qytetin e saj.

-Pse ku ka shkuar?

-Eshtë në Itali.Ka shkuar për të bërë operacionin tjetër.

-Kush të tha?

-Fola me Martinin.Për gjithçka që ndodh atje,më njofton ai.

                                                                                                                                             5

-Vërtet beson se një ditë Suela do ecë me këmbët e saj.

-Nuk e di.Gjendja e saj më tmerron.Ndoshta duhet t´i qëndroja më pranë.

-Ti bëre çmunde.Ajo është mëse e ndërgjegjshme Edi.

-Megjithëse unë kam mbetur peng i saj.

-Pak më parë fole për gjëra interesante.Nuk e kuptoj se ku është veçantia e kësaj bisede.

-As vetë nuk e besoj.Ndodhi krejt rastësisht.Para se të vija në stacion,u ktheva tek lokali ynë i preferuar.Mora një makiato,me të vetmin qëllim që të kaloja disi kohën.Isha tërësisht i shpërqëndruar,kur në atë ambjent hyri një grup vajzash.Midis tyre ishte dhe Suela.

-Nuk të kuptoj.Para pak çastesh the,që ajo ka shkuar në Itali për operacionin tjetër,tani  thua që ishte në qytet.Të lutem!Mos luaj me mua.

-E kam seriozisht.Shëmbëlltyra e saj qëndronte përballë meje.U shtanga në vend.Vazhdoj të mos e besoj edhe në këtë moment.

-Nuk më duket e arsyeshme,që ti të rendësh pas të shkuarës tënde.

-Ndoshta po tregohem pragmatist Beso.

-Mendoj se nuk duhet të ushqesh iluzione të kota.Unë e kuptoj vështirësinë tënde,për t´u shkëputur nga ajo pjesë jete,e cila të fali gjërat më të bukura,por njeriu duhet të shikojë përpara.

-Më duhet të rifitoj qetësinë e humbur.

-Ke nevojë për një fillim të ri.

-Nganjëherë gjërat rrjedhin në mënyrë të pakuptimtë.Pse duhej të përballesha sot me imazhet e dikurshme.

-Më fal për ndërhyrjen Edi,por nuk mund të qëndroj indiferent.Mendon se tek shëmbëlltyra e Suelës do gjesh të njëjtën natyrë dhe karakter?Në qoftë se nesër do përballesh me një tjetër njeri,atëherë e kupton dot se ç´farë zhgënjimi të pret?

-Nuk arsyetoj dot në këtë moment,por s´mund t´a lejoj humbjen e këtij rasti,që për mua ishte një dhuratë,dhe për më tepër bashkon të shkuarën me të ardhmen.

-Atëherë,ç´farë do të bësh?

-Do përpiqem t´a takoj.

-Por ti as nuk e njeh!

-Nga bisedat e tyre,kuptova që ishte studente.

Pas këtij debati,tingujt muzikorë u bënë më të fortë,por në kontrast të plotë me atë ambjent,veshët e tyre precepetonin zhurmshëm natyrën njerëzore të ngatërruar.Kur dolën jashtë,Edi mori frymë i lehtësuar.I dukej sikur ishte çliruar nga një ngarkesë e rëndë shpirtërore,dhe nuk i mbetej gjë tjetër,veç të kontaktonte sa më parë,për të vendosur përsëri ekuilibrin e humbur.Në hollin e hotelit u nda me Beson,ngjiti shkallët për në katin e tretë, përshkoi koridorin e gjatë gjer në fund dhe hyri në dhomën e tij.

Hapi dritaren dhe ashtu në gjendje të turbullt hodhi sytë nga bulevardi kryesor,i cili në

orët e tilla të mesditës dukej i boshatisur.Jashtë ishte shumë bukur.Dielli vazhdonte të shpërndante rrezet e tij të ngrohta.Parku i vogël që rrethonte hotelin në formë gjysëm harku

                                                                                                                                                6

ruante të njëjtën qetësi me ambjentin.U largua nga dritarja dhe u ul tek tavolina e punës.Gjithçka ishte në vend,edhe lulet e mimozës,të cilat kishin gati dy ditë që qëndronin në një vazo me ujë,ruanin të njëjtën freski.Provoi të buzëqeshte,por thellë ne shpirt ndjeu trishtim,shqetësim që provokohej haptaz nga dualizmi i gjendjes afektive.I duhej të ecte midis dy botëve të kundërta,të përplasej me ndjenjën e pafajshme të dashurisë së vërtetë,ose të përjetonte mundësinë  e imazhit të rikthyer ,thjesht për të plotësuar boshllëkun e madh ,që ndante koha.Në ç´do hap të hedhur ndihej dobësia për t´u përballur me realitetin e ri,sepse mendimet e trazuara ndërthureshin me kujtesën e lodhur.

                                                       ***

  Mbrëmjet pranverore i kishin rikthyer gjallërinë bulevardit kryesor.Edi,i cili nuk donte të humbiste asnjë rast,kishte filluar të frekuentonte lokalet pranë rrugës.Dëshironte të takohej patjetër me atë vajzë,e cila ç´do ditë e më tepër i shtonte ankthin.Rasti e solli,që midis fluksit të madh të njerëzve,të shikonte siluetën e saj.Ishte me një grup shoqesh,të cilat në mënyrë krejt  normale bënin xhiron e mbrëmjes.U ngrit nga tavolina dhe  instiktivísht filloi të ndiqte grupin e tyre.Ato përshkuan interarin e zakonshëm dhe kur u kthyen pas,u gjendën përballë tij.Vetëtimthi sytë e Edit u kryqëzuan me sytë e saj,e cila për një moment u hutua plotësisht dhe në fytyrë përveç skuqjes,u stampua dhe ndjenja e frikës. Gjendja e krijuar nuk do të zgjaste shumë.Njëra nga shoqet e shkundi fort nga krahu dhe i bëri shenjë që të shkonin.Hapat e hedhur,shprehën qartë tronditjen e thellë që shkaktoi ky takim i beftë,ndryshe nuk mund të shpjegohej gjithë ai shqetësim,që reflektohej tek ajo.Edhe Edi nuk e përjetoi me shumë qetësi këtë përplasje kaq të shpejtë,pasi mundësia për të arritur gjer atje,nuk ishte e lehtë.Në ato çaste shpërqëndrimi,e vetmja ide që  i lindi në kokë,ishte që të ndiqte pa rënë në sy grupin e vajzave,për të mësuar vendndodhjen e tyre.Pamja e kufizuar,e detyroi që të ruante një distancë jo të largët,vetëm kur ato morën kthesën për në konviktin e studenteve,u lehtësua disi.Gjërat ishin më të thjeshta,kur bëhej fjalë për vajza që jetonin në mjedise të tilla.U kthye pas,dhe u drejtua për në bulevardin kryesor.Donte të endej nëpër rrugë, mundësisht të pinte dhe një gotë më tepër alkol,vetëm kështu do arrinte të shfrynte mllefin e mbledhur nga koha.Dëshirën e shfrenuar e ndali telefonata e Besos,i cili e ftonte për të darkuar së bashku.Hyri në restorant.Në atë ambjent të vogël nuk ishte vështirë për t´u orientuar drejt tavolinës së prenotuar.Pamja e Sokolit e çuditi,sepse ai nuk kishte dijeni për kthimin e tij në qytet.U takua me të,përshëndeti dhe Beson,i cili nënqeshte pa reshtur dhe u ul në vendin e tij.

-Më në fund u plotësua grupi-tha Sokoli-dhe vështroi shokët në sy.

-Normalisht-u shpreh me ironi Besua.

-Si i´a kalove nga metropoli?

-Edi!Vërtet mendon se ka shkuar në seminar!

-Unë besoj,se e ka vlerësuar  seriozisht kualifikimin,i cili patjetër do t´i hapë një  prespektivë të re.

                                                                                                                                               7 

-Ju doni të talleni,por po ju paralajmëroj,se nëse trokisni në zyrën time ,nuk kam për t´ua hapur derën- tha Sokoli-dhe u shkri së qeshuri .

-Ti lëmë shakatë –ndërhyri Besua,por mos harroni se nesër do japim llogari në lidhje me detajet përfundimtare të projektit.

-Unë jam në seminar.

-Lëri justifikimet Sokol.Kjo është puna jonë dhe ne duhet t´a mbrojmë me ç´do kusht në këshillin teknik.

-Ke shumë të drejtë Edi.Nuk duhet t´a harrojmë situatën e rëndë që u krijua nga drejtoria.

-Për zotin ndërroni temë,se e kthyem restorantin në zyrë-u ankua Sokoli.                       

-Në rregull atëherë.Nesër do tregojmë vlerat tona.Ne e pranuam këtë sfidë dhe patjetër do t´ia dalim mbanë-mbylli ligjëratën Besua.

Bisedat e tjera u zhvilluan në mënyrë krejt normale,ku jo në pak raste përflitej dhe ndonjë çapkënllëk i moshës.Edi ishte vendosur në rolin e dëgjuesit,ndërhynte shumë rrallë,duke treguar kujdes që të mos bëhej pjesë e debatit.Darka përfundoi si gjithmonë,paguan llogarinë dhe u larguan me hapa të qetë.Tek holli i hotelit u shpërndanë,për t´u mbledhur sërish të nesërmen.Pinë kafen e mëngjezit tek bari i instuticionit dhe shkuan menjëherë në zyrë.Kontrolluan edhe njëherë dokumentat, mbyllën dosjet dhe rreth orës 10-00,u paraqitën tek këshilli teknik.Besua dhe Sokoli zunë vend tek tryeza e madhe në formë rrethore,ndërsa ai u ul përballë drejtorit,i cili i hodhi një vështrim skeptik,vështrim që shprehte qartë marrëdhëniet midis tyre.Për gati dy orë,mes debateve dhe qarkullimit të shpeshtë të dokumentave,projekti përfundimisht u miratua.Kur dolën në koridor,shokët përqafuan Edin dhe i shprehën konsideratat më të larta,për kurajon e fortë që tregoi në atë ambjent vërtet provokues.Drejtori gjatë gjithë kohës kishte mbajtur qëndrim mosbesues dhe këtë nuk e lidhte me profesionalitetin,por me moshën e tyre të re.Ky ishte rasti më i mirë,për të vendosur ekuilibrin e humbur në instuticion,të cilin duket se e arritën pas shumë peripecish.Festa e tyre zgjati gjer në mesnatë,vetëm ndërhyrja e kamarierëve ,i kujtoi se duhej të largoheshin.Kur dolën jashtë,ndjenë menjëherë freskinë e ajrit të pastër. Kopsitën xhaketat e holla dhe shpejtuan hapat.Tek hoteli,përshëndetën portierin,i lanë një paketë cigare sipas zakonit të vjetër dhe ngjitën shkallët pa bërë zhurmë.Edi hapi derën me kujdes,hyri brenda,nuk e ndezi fare dritën,por ashtu në gjysëmerrësirë u përgatit për gjumë.Provoi të flinte,por ishte e kotë.Sytë e mbërthyer në tavan, parakalonin pasazhe nga më të ndryshmet.Mendimet e shumta përplaseshin me njëri-tjetrin dhe përftonin ndjesi nga më të çuditshmet.I duhej të përballej me gjendjen e dyzuar shpirtërore,e cila e çonte shumë më larg,duke mbivendosur portrete,që zgjateshin hijeve të prera.

                                                                                                                                              8

KAP III

  Nata mblodhi krahët e stërgjatur,për t´i lëshuar vendin agimit të ringjallur,i cili filloi të zbardhte qytetin gjithandej.Yjet,megjithëse e kishin humbur shkëlqimin vezullues, vazhdonin të kapeshin ende nëpër qiell.Një tis i hollë smogu qëndronte pezull,duke përfolur pareshtur ndotjen e ambjentit.Edhe qetësia e thellë pësoi krisjet e para,tek tuk ndizej ndonjë dritë,kërciste ndonjë portë,ose mund të shikoje në rrugë ndonjë kalimtar.Edi kontrolloi orën,hodhi një vështrim të shpejtë përreth dhomës,për t´u siguruar se ç´do gjë ishte në rregull,dhe u nis për në stacion.Duhej të kapte autobuzin e parë,në të kundërt nuk mund të arrinte dot në takimin e organizuar nga fondacioni,i cili mbulonte një pjesë të mirë të zbatimit të projektit.Shkoi tek autobuzi i linjës dhe zuri vendin e tij.Nuk ishte rehatuar ende në ndenjëse,kur në koridorin midis dy rreshtave vuri re“vajzën“,e cila kontrollonte për numrin e sediles së saj.Ai u ngrit menjëherë në këmbë dhe e ftoi të ulej pranë tij.Vajza u ndje ngushtë për momentin,por rrethanat e detyruan që të zinte vendin e diktuar. Fillimisht nuk foli asnjë fjalë,uli kokën dhe u përpoq të fshihte emocionet ,të cilat dukej se e kishin përfshirë të gjithën.Edi i vetëkënaqur nga kjo suprizë e këndëshme,hidhte ndonjë vështrim vjedhurazi dhe buzëqeshte pa reshtur.Ajo e kuptonte pozicionin në të cilën ndodhej,prandaj bëri përpjekje maksimale,për të ruajtur qetësinë.Atij i pëlqente të luante me vajzën,natyra tepër e sigurtë do fitonte patjetër mbi ankthin e saj.

-Më fal për ndërhyrjen-theu heshtjen i pari ai-por besoj se ndajmë të njëjtën rrugë.

-Faleminderit për prenotimin e vendit-tha ajo me ironi.

-Për mua është kënaqësi.

Ajo nuk foli,por hodhi vështrimin nga xhami,për të shmangur bisedën e nisur.Edi nuk mund të dorëzohej kaq lehtë,dhe për më tepër nuk duhej të lejonte heshtjen e krijuar.

-Udhëtoni shpesh?

-Me raste-u përgjigj ajo.

-Atëherë duhet të keni ndonjë punë të ngutshme!

-Jo,por…

-S´ka problem.Nuk je e detyruar të japësh shpjegime.

Ajo nuk u përgjigj,por kuptohej qartë se biseda e nisur,i kishte bërë shumë përshtypje.

 -Ndoshta,do të ishte më e thjeshtë për mua,që t´ju drejtohem me emër-ndërhyri jo pa qëllim ai.

-E vlerësoj interesimin tënd-tha ajo-dhe buzëqeshi për herë të parë,pas gjithë atij ankthi,që reflektonte në të gjitha veprimet e saj. 

-Unë jam Edi.

-Emri im është Enisa,shkurt Eni.

-Atëherë gëzohem që u njohëm Eni.

-Gjithashtu-tha ajo gjithë modesti.

                                                                                                                                             9

-Ju pëlqen jeta studentore?

-Kjo tregon,se ju më keni ndjekur në ç´do hap.

-Thjesht,është përshtypje e krijuar.

-Jam në vit të dytë.Studioj në “Fakultetin e Shkencave të Natyrës“

-Ju tërheq kjo degë?

-Përpiqem.

-Për të fituar një diplomë!?

-Jo!Nuk është ashtu.Duhet të mbaroj universitetin.

Për një çast u krijua një heshtje thellë.Eni,megjithëse e kishte kaluar provën më të vështirë,përsëri rrethohej nga hije dyshuese.Ai qëndronte pranë saj,ndjente frymarrjen e shpejtuar,ndiqte me vëmendje ç´do lëvizje dhe çuditej me ndrojtjen e tepëruar.Biseda e zhvilluar ishte tejet shabllon,pas këtij prezantimi,duhej të hynte në temë,gjë që dhe ajo e priste,ndryshe nuk mund të shpjegohej ngarkesa e madhe psikologjike,që shfaqej tek aparenca e rënduar.

-Eni!Takimi i sotëm i përket rastësisë,megjithëse një ditë do të ndodhte.Këtë gjë e prisje edhe ti.Unë kam kohë që jetoj me ëndrrat e tua.Nuk e di,por që kur të pashë tek lokali,krijove të tjera përshtypje.Mendoj se një njohje më e mirë ,do e lehtësonte shumë komunikimin tonë në të ardhmen.

-Për momentin nuk mund të them asgjë.

-Si duhet t´a kuptoj këtë përgjigje.

-Aktualisht kam disa probleme për të zgjidhur,më pas edhe mund të diskutojmë.

-Ndoshta të bezdis,por në qoftë se në jetën tuaj është dikush tjetër,unë tërhiqem dhe ju kërkoj falje.  

-Jo.Sinqerisht jo.Nuk është kjo arsyeja-tha Eni –dhe një ndjenjë pasigurie e përfshiu sërish.

-Atëherë duhet të ketë diçka tjetër.

-Eshtë shumë e vështirë për t´u shpjeguar.

-Nuk dua t´ju imponoj.

-Por,ju …

-Ndërrojmë temë.

Shpresoj të lehtësohem disi.Gjithçka ndodhi para një viti. Në ç´do hap të hedhur shikoja të njëjtën fytyrë.Më ndalonte në mes të rrugës dhe sillej shumë keq.Vinte tek konvikti dhe fliste gjithfarë marrëzish.Një ditë ishte i alkolizuar dhe më qëlloi.Kalova një periudhë të vështirë me atë manjak,por përfundimisht arrita t´a mbaj larg. Kaq  shumë më stresoi ky njeri,sa edhe sot kur e kujtoj më mbërthen paniku.

-Ai i përket të shkuarës.S´ka pse t´ju shqetësojë.

-E drejtë është,por problemet e mia nuk mbarojnë këtu.Jam rrëzuar në dy provime.   

-S´ke pse e dramatizon kaq shumë çështjen e shkollës.

-Sezoni nuk ka mbaruar.Rrezikoj të humbas vitin.

-Kam disa miq atje.Nëse më lejoni,mund t´ju ndihmoj.

                                                                                                                                              10

-Vërtet!

-Të premtoj Eni.

-Do t´ju jem vërtet mirënjohëse.

-Shpresoj që të qetësoheni tani.

Autobuzi çante përpara,ndërsa ata i kishin flakur tutje emocionet e para,duke diskutuar gjithë pasion.Thellë në shpirt ai dëshironte,që ky udhëtim të zgjatej pafundësisht, por koha fluturonte dhe orari i caktuar e gjeti në stacion.E ftoi për një pije freskuese,por ajo nuk mund të qëndronte dot gjatë,pasi motra e priste disa metra larg daljes.U përshëndet me Enin,i premtoi takim të shpejtë dhe u largua me mendimin se e nesërmja do të afronte tjetër kolorit ngjyrash.

                                                           ***

Megjithëse ç´do gjë shkonte sipas parashikimit,përsëri ndjente një zbrazëtirë,ndjenjë që e paragjykonte në ç´do hap.Në mendimet e tij shfaqej Suela,por e paraqitur në tjetër trajtë,me pamje tërësisht të shpërfytyruar.Ajo kishte depërtuar në memorie me të gjithë forcën dhe luftonte për të shkatërruar ç´do grimcë gëzimi,që përpiqej të rrezatonte sfondin e tij shpitrëror.Natyra e sfumuar nga përplasjet e ndryshme,luhatej si gjethja në ajër,në pritje të erës më të fortë,për të humbur në vetveten e largët.

I telefonoi Martinit dhe shkoi të prenotonte një dhomë në hotel.Për fat të mirë,ai kishte filluar punë në Tiranë,kështu që mund të takohej në ç´do kohë.Nuk priti gjatë,pasi telefonata e shokut e ftoi poshtë në holl.Mbylli dhomën,përshkoi koridorin e ngushtë dhe zbriti shkallët.U takua me të,dorëzoi çelësin në reçepsion dhe dolën jashtë.Mbrëmjet në Tiranë janë nga më mbresëlënset,por në veçanti shëtitjet në bulevardin kryesor,ose prenotimi i ndonjë vendi tek“Tajvani“.Kur shkuan atje,nuk u çuditën nga masiviteti i rinisë,pasi parku ishte kthyer në një qendër e re për ta.Arritën të gjenin një tryezë bosh,u ulën dhe porositën nga një “Xhin tonik“

-Kur erdhe?-e pyeti Martini.

-Sot.

-Kishe ndonjë problem?

-Ç´ështje pune.Kisha një takim me bordin drejtues të fondacionit,i cili mbështet, financiarisht një pjesë të mirë të projektit.

-I mbylle të gjtha procedurat.

-Për deri sa fondet kaluan në llogari bankare,do të thotë që ç´do gjë shkoi në rregull.

-Ndonjë gjë tjetër Edi.

-Qetësi.Nga ty,ç´të reja kemi?

-Kam dy arsye që të solla këtu.Duhet të më urosh për punën e re,gjithashtu i dhashë fund dhe beqarisë.

-Je treguar shumë i fshehtë.Ne kemi folur rregullisht bashkë,ndërsa ti nuk ke treguar asgjë.

-U fejova para një muaji me Amandën.Një i afërm i saj më ndihmoi për punën këtu.

                                                                                                                                            11 

-Sinqerisht më bëhet qejfi Martin,pastaj ajo është një nga shoqet më të mira të Suelës,dhe për të flas me superlativa. 

-Edhe ti ke ndikuar jo pak në lidhjen tonë,pikërisht për këtë gjë,dua që t´ju falenderoj.

-Amanda mirë ecën me studimet.

- Eshtë në vitin e tretë mjekësi.Në mëngjes u takuam tek fakulteti dhe rasti e solli që të bisedonim për Suelën.Ajo vazhdon të mbajë lidhje të forta me të.Më tha se operacioni kishte dalur mirë,por duhet të ushtrojë fizioterapi intesive.

-Martin.Ne jemi shokë dhe me ty duhet të tregohem i hapur.Unë jetoj me problemet dhe shqetësimet e saj,por ç´do gjë ka një kufi.Nuk mund t´a përballoj dot një realitet të tillë.Ndihem vërtet i lodhur.

-E vlerësoj shumë qëndrimin tënd,por ka ardhur koha që të kujdesesh më shumë për veten.E ç´mund të bësh më tepër ?Asgjë!.Edhe Amanda këtë mendim ka.

-Njoh një studente që ka rrëmbyer gjithë aparencën e saj.Mendoj se mund të më kompesojë dashurinë e humbur.

-Ke vendosur të nënëshkruar dramën tënde të re.

-Pse?

-Ajo nuk do t´ju bëjë kurrë të lumtur,përkundrazi do t´ju lëndojë pareshtur plagën e vjetër.

-Nuk e di.Ndoshta mund të rikthejë qetësinë.

-Duhet të shkëputesh nga kohët e hidhura Edi.Ajo pjesë jete ngeli atje,pjesa tjetër duhet të lëvizë,të zhvendosë përpara,të rikthejë kuptimin e vërtetë të jetës.

-Edhe një gjurmë e vogël nga gjithë ajo botë ëndrrash,do më mjaftonte për të rifituar paqen.

-Mendimi im nuk ndryshon,por as dikton.Je i lirë të bësh zgjedhjen tënde.

-E ndiej shumë mungesën e Suelës.Nuk e koncepton dot,se ç´farë boshllëku të madh ka krijuar. Nuk mund t´a harroj dot atë pamje të tjetërsuar,që shtynte karrocën me zor dhe largohej me kokën pas.Ai çast ka ngelur në mendje dhe çjerr pa mëshirë kujtesën.E si mund të hesht para asaj klithme,që thërret dhe në gjumin e vonë.”Nuk e kupton se tek mua nuk ka mbetur asgjë.Jam kthyer në një trung,që e përfshiu rrjedha e keqe.Nuk kam kurajo që t´ju detyroj të vozitni drejt meje.Unë jam mirënjohëse për atë ç´ka ke bërë,por është e pa moralshme,që t´ju detyroj ende,t´ju bëj pjesë të vuajtjes time.Ik!Largohu sa më shpejt!”Kjo është arsyeja që më sugjestistionon pareshtur drejt shëmbëlltyrës së saj.

KAP XIII

  Edi ishte në zyrë kur një nga shokët e shkollës i telefonoi.Ngriti receptorin dhe u përgjigj:

-Alo!

-Jam Aldua.Kam ardhur rastësisht në qytet dhe kisha dëshirë t´ju takoja.

-Jam në zyrë. Ku mund t´ju takoj?

 -Mos u shqetëso.Po vij t´ju marr atje.

-Në rregull!Po të pres me kënaqësi-tha ai-dhe uli telefonin.

Mbylli derën e zyrës dhe zbriti shkallët poshtë.Ishte hera e parë që një nga shokët e shkollës vinte në këtë qytet.Mendja i shkoi tek jeta studentore, tek ajo periudhë e bukur,ku jeta ngatërrohej pas aventurave të moshës.Aldua ndaloi tek sheshi para godinës,vendosi kaskën e motorrit në krah dhe u drejtua nga Edi buzëgas.

-Ku je fshehur kështu!-dhe u përqafua me të.

-Kanë kaluar gati 5-vjet.Puna na ka lidhur dhe po harrojmë njëri-tjetrin.

-Unë i ruaj kontaktet me të gjithë shokët.

-Ti je më i lirë.Edhe vendi i punës të stimulon më shumë lëvizje.

-Si ke qënë me shëndet Edi?

-Jo keq!Po ti?

-Në përgjithësi mirë.Ç´kemi ndonjë gjë të re?

-Qetësi absolute Aldo.

-Rasti e solli që të kaloja këtej dhe mendova t´ju bëja një vizitë.

-Shumë mire bëre.E ruan ende pasionin për motorrat?

-Ti e di që unë i kam fiksim.

-Ti je i çmendur Aldo.

-Mund të bëjmë një xhiro të shpejtë dhe shkojmë drekojmë diku.

Edi hipi në motorr dhe të dy fluturuan në rrugën kryesore.

-Ule pak shpejtësinë Aldo.

-Ke frikë?

-Jo,por nuk mund të ecim me kaq shpejtësi.

-Më thuaj ku duhet të shkojmë,se nuk orientohem dot.

-Në fund të kësaj rruge është një lokal,ku gatuhet mirë.Unë atje shkoj në raste tepër të veçanta.Ke për t´u kënaqur nga menuja e pasur dhe garniturat e shumta që serviren atje.

-Jam në dorë tënde sot-tha ai-dhe shtoi gazin.

Kur arritën tek kthesa e rrugës kryesore,Aldua nuk arriti dot që t´a zbuste shpejtësinë dhe sa hap e mbyll sytë e panë veten në kanalin anësor.Ai mori plagë të thella në krah dhe këmbë, ndërsa Edi po rënkonte dhe nuk mund të çohej.U sul drejt shokut me shpejtësi dhe e lëvizi nga vendi.

-Më dhemb këmba shumë-u ankua Edi.

                                                                                                                                          59

-Duhet të kesh marrë ndonjë plagë.

-Më duket se e kam thyer.

-Mos!Mallkuar qoftë kjo ditë,që të sakatova kështu.

-Nuk ishte faji yt Aldo-i tha më tepër për t´a qetësuar.

-Për pak të vrava-tha ai në dëshpërim të plotë-dhe ndali makinën e parë që kaloi në rrugë.

Shoferi ishte djalë i shkathët dhe e hipi Edin menjëherë në makinë.  

-Është dëmtuar motorri-foli ai mes rënkimesh.

-Nuk e gjen gjë atë,por nisu shpejt në spital-dhe i bëri shenjë shoferit që të shkonte.

Makina ndaloi para urgjencës,ndërsa pas pak arriti dhe ai.Së bashku me shoferin e ndihmuan që të hynte brenda.Infermierja i bëri një qetësues dhimbjesh tek dhoma e pranimit,dhe njoftoi ortopedin.Ai erdhi së bashku me kirurgun dhe të dy së bashku e  kontrolluan me vëmendje.

-E ka thyer shumë keq-tha ortopedi.

-Atëherë duhet të përgatis sallën e operacionit-u hodh kirurgu.

-Duhet të shpejtojmë.

Nuk zgjati shumë dhe një grup infermierësh e morën me barrelë dhe e futën në sallë.Edi me gjithë dhimbjet e shumta,arriti t´i buzëqeshte shokut,me të vetmin motiv,që t´a çlironte nga ana psikologjike.Aldoja shkoi në infermeri,mjekoi plagët e shumta,por të papërfillshme për shëndetin dhe priti në koridor gjer sa doli doktori.

-Si shkoi operacioni?-pyeti gjithë shqetësim ai.

-Shumë mirë.Do ketë pak dhimbje,por do kalojë pa asnjë problem.

-Faleminderit!-tha ai,ndërsa doktori përshkoi koridorin e gjatë dhe shkoi tek dhoma e mjekut.

Pas pak kohe nxorrën Edin me barrela.Ai e shoqëroi gjer tek pavioni i kirurgjisë,i shtrëngoi fort duart dhe u largua me ndjenjën e fajit në vetvete.Rreth mbrëmjes e vizituan shokët.

-Si ndodhi?-e pyeti gjithë shqetësim Besua.

-Erdhi një shok nga Tirana.E quanin Aldo.Edhe t´i mund t´a njohësh,sepse në ambjentet e universitetit binte shpejt në sy.Ishte shumë i dhënë pas motorrave.Kisha vite pa e takuar dhe mendova që t´i bëja një suprizë.Doja t´a çoja jashtë qytetit për të drekuar,por u rrëzuam rrugës dhe unë përfundova në spital.

-Me shpejtësi ishit?-pyeti Sokoli.   

-E kishim  tejkaluar pak.

-Nuk e besoj dot ende këtë aksident.

-Gjëra që ndodhin Beso.Problemi qëndron se do izolohem gjatë në këtë pavion dhe më e keqja qëndron tek problemet e shumta që kam në këtë periudhë.

-E keqja më e madhe ishte kjo që të ndodhi,të tjerat rregullohen.

-Shumë mirë thotë Sokoli

-E njoftove nënën për këtë që të ndodhi?-pyeti Besua.

-Jo!Do shqetësohej shumë.

                                                                                                                                            60

-Shumë mire ke vepruar.Ne na ke këtu,për ç´do gjë që të nevojitet.

-Faleminderit Sokol.Ju jeni miqtë e mi më të mirë dhe unë unë ju falenderoj.

Hyrja e infermieres,i detyroi ata që të përshëndesnin shokun dhe të largoheshin.Ajo i vendosi sorumin dhe i komunikoi terapinë që duhej të ndiqte.

                                                             ***

Kishte kaluar më shumë se një javë dhe Edi nuk po mësohej dot me jetën e spitalit.Shokët i kishin sjellur disa libra për të kaluar kohën,por ai ç´do ditë e më tepër ndihej si zogu në kafaz.Mendimet e trazuara dhe qetësia e çuditshme pas gjithë kësaj kohe,shtonte më tepër ankthin.Asnjë sinjal pozitiv nuk po vinte nga Martini,megjithëse ai i kishte telefonuar shpesh.Kishte humbur në mendime të thella,kur në derë u dëgjuan të trokitura.

-Urdhëroni-thirri ai nga brenda.

Dera u hap dhe përpara tij u shfaq Keta.Ai u befasua nga kjo vizitë e papritur,por në të njëjtën kohë u ndje dhe mirë.

-Duhej të më kishe njoftuar për atë që të ndodhi Edi-e kritikoi ajo.

-Faleminderit për respektin e treguar!

-Më vjen vërtet keq.Nuk gjej dot fjalë për të komunikuar,kaq shumë që më keni tronditur. Sa dëgjova për aksidentin erdha me një frymë.

-Faleminderit!

-Si e ke këmbën?

-Më mirë.Shpresoj që të dal së shpejti.Më duhet që të përballem me patericat.

-Kjo frakturë të ka shkaktuar dhimbje të forta.Syte e enjtur flasin qartë,megjithëse rëndësi ka që po përmirësohesh.

-Është më se e vërtetë.Ditët e para i përballova me sforco të madhe,por tani jam shumë më mirë.

-Edhe Eni nuk u ndje mirë,kur dëgjoi për ty.

-Po më befason vërtet!-tha me ton ironizues ai.

-E kam seriozisht.Ajo u prek shumë,nga ngjarja që të ka ndodhur.

-Nuk ka pse të shqetësohet.

-Pse flet kështu?

-Ne jemi të huaj për njëri-tjetrin.

-Eni gaboi rëndë me ty,por…

-Me jetën e saj-e ndërpreu ai.

-Ajo ka nevojë për dashurinë tënde Edi.

-Nuk i mungoi asnjëherë,por e flaku tutje pa mëshirë.

-Ajo e pranon gabimin dhe të kërkon falje.

-Unë nuk kam nevojë për shfajësime,por për arsyen e vetme që e detyroi të shkonte gjer atje.

                                                                                                                                            61

-Po e vuan tmerrësisht atë që ndodhi.

-Ti mendon se unë e kisha më të lehtë!?

-Eni nuk ka kurajo të përballet me ty,pikërisht për këtë arsye jam këtu.

-Më duhet t´ju falenderoj për vizitën e bërë.

-Nuk kam përfunduar ende.Ajo kërkon që të takohet me ty dhe ti nuk ke pse e refuzon.

-Nuk i´a ka mbyllur kush derën,megjithëse zemrën time e ka thyer dhe vështirë se do e falë ndonjëherë.Unë jam mbyllur në këtë dhomë dhe bashkë me dhimbjen fizike vuajta dhe mëkatin e saj.

-Ti ke çelësin e artë për t´a rikthyer sërish në botën plot ëndrra dhe jetë.Vetëm një fjalë e vetme do t´a ringrejë ose do e zhysë përjetë në ngjirizet më të thella të dhimbjes njerëzore.Ti duhet t´i japësh një mundësi,ndërsa ajo do të falë një jetë të tërë.

Edi nuk foli,por e vështroi gjithë dyshim.”Kush ishte ajo,që luftonte kaq shumë për të rivendosur ekuilibrin e humbur?Një shoqe!Një mike!Apo ishte një ëngjëll që luftonte për lumturinë e të tjerëve dhe për këtë gjë meritonte shumë më tepër!”

-Të falenderoj për gjithçka Keta,por era që fryn ka fshirë ç´do ndjenjë dhe në atë dashuri nuk ka mbetur më asgjë.Zjarri i zemrës është shuar dhe sot rrethohet nga akulli i shpirtit,i cili shkreton ç´do ëndërr të thurur.Më vjen vërtet keq!

-Të uroj shërim sa më të shpejtë Edi. 

-Faleminderit Keta!

-Mirupafshim-tha ajo-dhe u largua me një vështrim të hidhur,vështrim që do mbetej gjatë në kujtesën e tij.

                                                                                                                                      62

KAP XIV

   Ishte mesnatë,kur Edi u zgjua nga gjumi gati i alarmuar.Një ëndërr e keqe kishte zbritur nga truri i mpirë dhe e kishte tronditur jashtë mase.”Ai ishte në qytetin e vogël bregdetar.Këmbët e çuan në plash,ndërsa para syve ngrihej shkëmbi i bardhë,në krye të së cilit qëndronte Suela.Ishte gjysëmerrësirë,vetëm flokët e zgjatur tej mase fluturonin në erë.Para tij u ngrit një re pluhuri dhe më pas një zhurmë shurdhuese.Hija e egërsuar e Enit u turr drejt shkëmbit,për të fituar poltronin e humbur.Çuditërisht Suela qëndronte pa lëvizur,ndërsa fustani i bardhë filloi të derdhej poshtë gurit soditës duke veshur me vel dhe një pjesë të ranishtes shkretuar.Hija e zezë u zhduk,për t´ia lënë vendin zërit të frikshëm që drithëronte vendin.

-Unë nuk mund të jetoj gjithë jetën nën kujtimin tënd.Erdhi koha që t´a lësh të qetë dashurinë time.

-Nuk është faji im që t´i mban kurmin dhe fytyrën time.Ti nuk e meriton atë dashuri,pasi shpirti dhe zemra jote nuk do jenë kurrë pranë tij.

-Ti nuk duhet të bëhesh pengesë-u mbrojt Eni.

-Gabohesh rëndë mashtruse.Nuk mund  të fshihesh gjithë jetën pas imazheve të dikurshme.

-Ju duhet të kishit vdekur shumë kohë më përpara-dhe u sul drejt asaj lartësie,që të fshinte ç´do gjurmë të mbetur.

Rendi me vrap drejt shkëmbit dhe nisi të kapej me thonj,por ishte tepër vonë.Klithma e tmerrshme çau heshtjen rënkuese dhe ju drejtua atij:

-Ja se ç´farë ka mbetur prej dashurisë tënde”-dhe e tërhoqi nëpër natën pis të zezë,ku përveç njollave të bardha që shpërndaheshin nga fustani i copëtuar nuk mund të shikoje agjë tjetër.“

Fshiu bulëzat e ftohta të djersës dhe hapi sytë fort.Në dhomë mbizotëronte qetësi.Ai nuk besonte tek ëndrrat,por i konsideronte ato si interpretim të shqetësimeve të ditës.Rivaliteti i tyre ishte bërë i pashmangshëm dhe kjo përbënte sfidën e tij më të madhe.Suela fantazoi Enin,por më pas lindi armiqësia e heshtur,ku vetëm bota e tij,do mund të rivendoste krenarinë e thyer të tyre.E para shkoi gjer në irealitet,ndërsa shëmbëlltyra e saj zhgënjeu besimin e tepëruar.Transformimi i ndodhur mbronte hiret e dashurisë së premtuar,por nuk mund të kthjellonte dot ndjenjat e trazuara.Reagimet anësore nuk kishin ndikuar,por ushtonin presion dhe çorientonin gjithë qënien.Mes kësaj rrëmuje ngrihej hendeku i pasigurisë ,i cili afronte dhe largonte pa asnjë dëshirë.Suela hyri në shpirtin e tij gjithë ndrojtje,ndërsa studentja endej mes ankthit për të nesërmen.Gjumi i larguar e detyroi Edin që të rizgjonte ditën e re.Mëngjesi erdhi ngadalë,por i sigurtë dhe jashtë filluan të shquanin godinat e larta.Ai u ngrit ngadalë,u mbështet fort tek patericat dhe shkoi pranë dritares.Ylli i fundit që kapej pas qiellit ishte shenja e tij,por se kë do përshëndeste mëngjezeve të jetës këtë nuk mund t´a përcaktonte.Për fat të mirë Besua erdhi herët.

-Si fjete sot?-pyeti ai.

                                                                                                                                              63

-Kam qëndruar gjithë natën zgjuar.             

-Ke pasur dhimbje?

-Jo!

-Ndoshta je pak i mërzitur,nga që je izoluar këtu.

-Dje mbasdite më bëri një vizitë Keta.

-Është treguar vajzë e sjellshme.

-Ajo erdhi për Enin.

-Ti nuk e meritoje një fyerje të tilllë Edi.

-Ajo më foli për pendesën e thellë të saj dhe kërkoi që t´a falja.

-Po ti si reagove?

-Të them të drejtën Beso,ishte hera e parë që kuptova pamundësinë,për të pranuar një dashuri,që nuk do e jetoja kurrë.

-Si u ndie Keta.

-Ajo e përjetoi shumë keq.U ndje njëlloj,sikur po braktisnin atë.

-Ajo është vajzë e thjeshtë dhe unë e admiroj për sinqeritetin e treguar.

-Nga Tirana ke marrë ndonjë lajm?

-Gjer tani asgjë,por mendoj se Suela e di,që unë jam aksidentuar.

-Duhet t´i ketë thënë e fejuara e shokut tënd.

-Ato bisedojnë për gjithçka.

-Mos i ka folur për lidhjen tënde me Enin?

-Këtë gjë nuk mund t´ia tregojë,pasi ajo më ka nxitur vetë,për të filluar një jetë të re.

-Beson ende tek rikthimi i Suelës?

-Nuk e di,por jeta jonë duket se ndjek të njëjtën rrjedhë.

-Po me Enin ç´farë do bësh?

 -Megjithëse ajo u tregua e padenjë për dashurinë e afruar,përsëri ndjej një peng në shpirt.Ajo do mbetet dritareve,dhe do fshijë lotët me flokët përlyer nga dhimbja.Ishte pranverë kur u njohëm dhe mendova se muaji i luleve do sillte tjetër risi.Vjeshta përforcoi besimin,se hapat e dikurshëm do trokisnin sërish trotuareve.Çastet e bukura ranë bashkë me gjethet e pemëve dhe nga gjithë ajo kohë mbeti vetëm një kujtim i hidhur.Dimri i akullt nuk kërcënoi vetëm natyrën,por dhe shpirtrat tanë,të cilët u përfshinë nga stuhia më e keqe dhe na larguan përfundimisht.Kohët kalojnë dhe asgjë nuk mund t´a thyejë heshtjen herezi,që diktohet nga mjedisi i rënduar.E gjeta në mes të udhëkryqit,i fala dashurinë e munguar dhe i riktheva buzëqeshjen.Eni i braktisi të gjitha dhe sot kërkon që t´a fal.Në emër të kujt morali duhet t´a bëj!Unë e fshiva të kaluarën e saj dhe ajo riprodhoi një tjetër të kaluar.Nuk mund të vazhdoj gjithë jetën kështu.

-Ke shumë të drejtë Edi.Mund t´ju kisha paralajmëruar që në fillim për karakterin e saj,por nuk e bëra,pasi ti gjithë kohës ke menduar për të rivendosur paqen tënde shpirtërore.

-Nuk ndodhi kështu,por mund të mbështetem tek ajo e shkuar për të ndërtuar një të ardhme tjetër.

                                                                                                                                             64

-Beson ende tek Suela.

-Ajo mbivendosi pasazhin e saj përkohësisht,por nuk do lejojë kurrësesi shkatërrimin e  ndjenjës më të pastër.

-Më duhet të shkoj.Do vij sërish mbasdite,që t´ju bëj pak shoqëri.

-Mirupafshim Edi-dhe faleminderit.

Edi shkoi pranë dritares dhe nisi të vështronte natyrën jashtë.Ishte ditë e bukur.Dielli lëshonte rreze të ngrohta,dhe jeta qeshte.Harabelat cicëronin ëmbël dhe lodronin me njëri-tjetrin.I fiksuar pas peisazhit të bukur qëndroi për një kohë të gjatë atje.Në sheshin e madh të spitalit u duk silueta e Enit.Nuk u çudit nga vizita e saj pasi Keta e kishte informuar për një takim të ardhshëm.U tërhoq nga dritarja dhe u ul në shtrat,në pritje të përballjes me të.Ajo pyeti për pavionin e kirurgjisë dhe nisi të ngjiste shkallët me hapa drithërues. Përshkoi koridorin e gjatë dhe ndaloi tek dhoma e kryinfermerisë.Trokiti në derë dhe priti që t´a ftonin brenda.

Kur hyri atje,u befasua nga përballja me fytrën e një të njohurës së saj.

-Nuk e dija se punonit këtu!-i foli Eni.

-Duhej t´ju kish thënë motra ime.

-Ne jemi shoqe,por sinqerisht nuk di gjë.

-Ti erdhe për Edin!?Tek dhoma 17 e ke.

-Faleminderit!-dhe u bë gati të dilte Eni.

-Po të shoqëroj në koridor-i tha ajo-dhe dolën të dyja.Kryeinfermierja nuk e kishte tërhequr ende derën,kur përballë saj u shfaq një vajzë tjetër.Ajo e vështroi e çuditur,ndërsa vetëtimthi vështroi dhe Enin.U huta menjëherë dhe me sy pyetës kërkoi përgjigje,por më kot.Eni ishte prerë në fytyrë,kishte stampuar sytë tek varësja që shndrinte dhe nuk mundi të shprehte asgjë.Vajza u çudit nga sjellja e tyre,vështroi me mospërfillje Enin dhe pyeti:

-Më falni!Ku është shtruar Edi Kondo?

-Dhoma 17-tha me gjysëm zëri kryeinfermierja.

-Faleminderit!-dhe përshkoi koridorin me hapa,që nuk shkelnin në dysheme,por në gjithë qënien e Enit.

Ajo ktheu dhe një herë kokën pas,veprim që për të tingëlloi si shenjë triumfi dhe trokiti në derë.

-Hyr-u dëgjua zëri nga brenda.

                                                       Fund

                                                                                                         07.08.1999